Druga Rozmowa o Słowach odbyła się w MOK Legionowo 13 stycznia 2017, w gronie kameralnym i elitarnym. Bohaterem spotkania był legionowski dziennikarz, ale też literat pełną gębą - Antoni Kawczyński. Wydarzenie otworzył Robert Żebrowski z MOK, twierdząc, że pomimo skromnej frekwencji należy trwać przy koncepcji literackich spotkań, bowiem obrona cywilizacji słowa przed cywilizacją obrazków warta jest ryzyka i zachodu, nawet jeśli nie wszyscy tę walkę pomiędzy dwoma formami komunikowania się dostrzegają. Autobiograficzne miniatury literackie Kawczyńskiego zaprezentowała instruktorka teatralna MOK Walentyna Janiszewska. Po lekturze autor stwierdził, że jego teksty nie nadają się do głośnego czytania, ale publiczność była innego zdania. Słuchacze uznali teksty za sprawne językowo, dobrze skonstruowane, opatrzone puentą, niebanalne. Podkreślono też cenną próbę znalezienia przez autora ponadczasowego przesłania w opisie sytuacji codziennych i pozornie nieefektownych. Kawczyński opowiadał o swoich zmaganiach z tekstem, o natręctwie poprawiania pozornie skończonych opowiadań, o ciagłym niezadowoleniu z kolejnych powstających pod jego piórem form. To dążenie do perfekcji ułatwia mu praca na komputerze, który umożliwia proste i natychmiastowe wprowadzanie zmian w tekście. Elektroniczne narzędzie jest jego przyjacielem, choć przecież deklaruje ogromny dystans do elektronicznej cywilizacji. Tym niemniej woli komputerowe funkcje kopiuj, wytnij, wklej niż używanie tradycyjnych nożyczek i kleju na swoich maszynopisach.

Czy pańska książka to autobiografia? - Nie. Proszę nie sugerować się częstym występowaniem zaimka „ja” zamiast „on”. Owszem, czerpię z własnego życia, ale traktując je z pełnym obiektywizmem, tak jakby chodziło o kogoś innego. Często zmyślam, fantazjuję. Poszczególne epizody są dla mnie wyłącznie tworzywem, surowcem. Krótko mówiąc, nie jest to pamiętnik, lecz seria nowelek lub gawęd.Czym dla pana jest potrzeba pisania, jak rozpoczyna się u pana proces twórczy? - Potrzeba pisania jest tak samo niewytłumaczalna jak potrzeba kochania. Zaczyna się, jak już wspomniałem, od pomysłu, od czegoś, co nie zależy od naszej woli. A kiedy rzecz jest gotowa, rodzi się inna potrzeba - publikacji. Ta druga potrzeba nie jest już taka tajemnicza. O wiele łatwiej wyjaśnić, dlaczego postarałem się o wydanie tej książki. Otóż nie z chęci popisu. Wiek próżności mam dawno za sobą. Po prostu wierzę, iż są to rzeczy dobre i nieprzyjemna byłaby dla mnie myśl, że po latach butwienia w szufladzie moje maszynopisy wylądują na śmietniku. Być może wartość tych tekstów przeceniam, ale który ojciec wolny jest od słabości wobec swoich dzieci? Kto jest adresatem pana książki, do jakiego kręgu, grupy wiekowej jest adresowana? - Moim czytelnikiem jest po prostu ktoś mający nawyk czytania, ktoś traktujący utwór literacki jako dzieło sztuki, ktoś zżyty z literaturą i innymi zjawiskami artystycznymi. Czy to ktoś w określonym wieku? Nie sądzę. Ale to prawda, że żaden pisarz nie pisze dla wszystkich, każdy ma swój krąg potencjalnych czytelników. Czy do nich trafi, to już osobna sprawa. Jeśli ma szczęście, takie spotkanie nastąpi. W księgarni, w bibliotece publicznej. Czytelnik bierze książkę do ręki i stwierdza: „To coś dla mnie.” Jeśli czytelnicy potencjalni staną się rzeczywistymi, autor może powiedzieć, że wygrał los na loterii.

Po "Remoncie" i "Brzęku kluczy" mam zaszczyt zaprezentować "Tę biblioteczną mężczyznę" Co zawiera? Są w niej opowiadania o życiu i gawędy o sztuce. Lwia część mojego opisu nr 3 to kawałki "życiowe". ostatni zaś rozdział to wspominki bywalca bywalca sal teatralnych i kinowych. W gruncie rzeczy wszystko jest o życiu. Życie jest tematem wszystkiego. Życie rozumiane szeroko, zarówno aktywnie, jak i kontemplacyjnie. O książce można zatem równie dobrze powiedzieć: gawędy o życiu i opowiadania o sztuce. A.K